5.

*muzyka*

"Harry widział ją po prostu piękną."

27 listopada.
Jedyne, co Harry usłyszał przed zbiegnięciem na dół to huk otwieranych drzwi, po czym wszystko umilkło i zaczęło się od nowa, tylko że tym razem nie były to radosne śmiechy, ale okrzyki zdziwienia i przerażenia. Nie myśląc o tym, żeby przynajmniej narzucić na siebie dresy czy koszulkę, wstał z łóżka i wybiegł ze swojej sypialni, mało co nie zabijając się na schodach, żeby po chwili stanąć w kuchni i przeżyć szok.

Nie zwrócił szczególnej uwagi na poturbowanego Zayna, który ledwo siedział na krześle, z siniakami na ciele, podbitym okiem i krwawiącym łukiem brwiowym, prawie tracąc przytomność. Nie widział spanikowanego Liama, bladego jak trup Nialla, czy stojącego jak słup Louisa, który pierwszy raz w życiu nie wiedział co powiedzieć.

Jedyne na co zwrócił uwagę to Darcy, jego Darcy, która teraz chodziła po całej kuchni, szukając czegoś, czym mogłaby zatamować krwawienie brwi Zayna, jednocześnie ocierając szkarłatną ciecz cieknącą z jej ust i powstrzymując łzy. Ręce jej się trzęsły, pare razy wywróciła jakiś słoik czy talerzyk. I dopiero, gdy przyłożyła lód do twarzy Malika i zatamowała ciemnoczerwony płyn wypływający z rany na jego twarzy, odetchnęła i rozejrzała się po pomieszczeniu.

W momencie, w którym spojrzała Harry’emu w oczy, on dostrzegł wszystkie jej emocje. Była tak cholernie zagubiona i zrozpaczona, że Styles nie wiedział, jak mogła pomieścić w sobie to wszystko. Potrzebowała pomocy, i pomimo tych wszystkich złych chwil i bólu, on był w stanie jej udzielić.

Sztuką nie jest zapomnieć i odejść. Sztuką jest przebaczyć i żyć obok tego, który potrafił Cię zranić.

- Co wam się stało, do cholery? – głos Liama przeszył ciszę, a pięć par oczu automatycznie zatrzymało swój wzrok na Darcy, która wpatrywała się w podłogę. Podniosła głowę dopiero wtedy, kiedy z gardła Louisa wymknęło się kaszlnięcie. Zorientowała się, że wszyscy skupiają się na niej, a wtedy na jej czole pojawiła się głęboka zmarszczka, a brwi się zmarszczyły. Twarz dziewczyny przybrała wyraz skupienia i prawdopodobnie zastanawiała się, jak dobrać słowa.

- To długa historia. – głos Zayna był zachrypnięty i cichy, ale w sterylnej ciszy wydawał się niemal krzykiem.

- Wychodzisz z domu i nie wracasz do niego przez trzy dni. Nie odbierasz telefonu, nie odpisujesz na smsy, nie dajesz żadnego znaku życia. Wracasz uwieszony na ramieniu Darcy, której nie widzieliśmy przez dwa cholerne lata, ledwo idąc, cały we krwi i siniakach. Więc, do chuja pana, nie obchodzi mnie, że to długa historia. Będę tu siedział nawet całą noc, żeby dowiedzieć się co się stało, a wy mi powiecie. – Harry był naprawdę zaskoczony słysząc zdenerwowany głos Liama i, szczerze mówiąc, takiego zachowania spodziewałby się bardziej u siebie niż u niego. Chociaż, jeżeli miałby spojrzeć nieco głębiej, to zawsze Payne był tym, który martwił się najbardziej z nich wszystkich i teraz pewnie wariował, widząc Zayna w takim stanie. Zresztą, każdy z nich odczuwał te same emocje.

- Spokojnie, Li. Powinieneś się uspokoić – głos Nialla był cichy i łagodny, zdawało się, że rozchodził się po pomieszczeniu w tempie wolniejszym niż zwykle i odbijał się od niego echem. Liam westchnął i kiwnął głową, wysyłając Malikowi przepraszające spojrzenie, na co ten przyjaźnie uniósł kąciki ust, po chwili krzywiąc się, a z rany na jego twarzy znów zaczęła przesączać się krew.

Odwaga to panowanie nad strachem, a nie brak strachu. ~Mark Twain

- Liam ma rację, powinniście wiedzieć co się stało. – Harry mógł przysiąc, że jeszcze nigdy w życiu nie słyszał takiego tonu jej głosu. Zawsze był obojętny i odrobinę sarkastyczny, teraz przepełniony smutkiem, żalem i poczuciem winy, tak silnym, że dziewczyna praktycznie się w nim topiła. Popatrzył na nią i, cholera, w ciągu tych dwóch lat prawie zapomniał jak wyglądała.

Nie pamiętał już ciemnych fal opadających na jej wąskie ramiona, szczupłej, drobnej sylwetki, małych zmarszczek, które pojawiały się w kącikach jej oczu kiedy się uśmiechała, no i w końcu jej uśmiechu, którego nie widywał często, ale kiedy już go nim obdarzała, cały świat zdawał się zatrzymywać. Pamiętał jedynie jej oczy, przecudowne, jakby szmaragdowe, z ciemniejszymi obwódkami i plamkami na tęczówkach, które teraz pociemniały odrobinę. Nie mógłby ich zapomnieć.

I gdyby Harry mógłby jej pokazać, jak piękna była jego oczyma, to zobaczyłaby siebie, otoczoną złotą poświatą i spokojem, który emanowałby na wszystkie strony. Dostrzegłaby idealnie alabastrową karnację, magiczne oczy, które czasami ciskały piorunami, nie takimi zwykłymi, ale pięknymi, srebrzysto-białymi iskrami, które potrafiłyby zabić. Widziałaby gładkie, ciemnobrązowe fale, idealnie opadające na jej ramiona, ale zawsze znalazłoby się kilka denerwujących kosmyków, które przeszkadzałyby jej w widzeniu, a ona próbowałaby je zdmuchnąć z twarzy, marszcząc przy tym zabawnie nos i wywołując na twarzy Harry’ego uśmiech, a kiedy zbierałaby je do tyłu, żeby potem związać je w kucyk, zobaczyłaby skupienie na swojej twarzy. Harry widział ją po prostu piękną.

Gdybyś kiedy we śnie poczuła, że oczy moje już nie patrzą na ciebie z miłością, wiedz, żem żyć przestał. ~Stefan Żeromski

- Powinniście wiedzieć co się stało, ale nie teraz. Dajcie mu się wyspać, a rano wszystko wam opowie – powiedziała i jakby zrobiła krok w kierunku drzwi.

- Opowie? – fuknął Louis. – A ty niby gdzie się wybierasz?

- Do domu – odpowiedziała, lekko marszcząc brwi.

- Chyba sobie, kurwa, jaja robisz.

- A wyglądam? – zapytała, mrożąc go spojrzeniem.

- Jesteś najbardziej pojebaną osobą jaką znam i naprawdę…

- Posłuchaj mnie uważnie – przerwała mu – przyprowadziłam go do was, chociaż mogłam zostawić go w rowie, na totalnym zadupiu, z którego wróciliśmy, i pozwolić mu wykrwawić się na śmierć. Nie zrobiłam tego i nie oczekuję wdzięczności. Chcę tylko wyjść teraz z tego domu i już nigdy do niego nie wracać, czy to jasne? – rozejrzała się po pomieszczeniu, napotykając zdziwione spojrzenia chłopaków.

- Minęły dwa lata, Darcy. Wiele się pozmieniało, ale myślę, że żaden z nas nie czuje do ciebie żalu. Możesz zostać, możemy udawać, że nic się nie stało, okej? Wszystkim nam na tobie zależy. Jesteś naszą przyjaciółką, wszyscy za tobą tęskniliśmy, rozumiesz? Mamy okazję to wszystko naprawić, nie musisz znowu odchodzić… Twoje życie to jedna wielka ucieczka, możemy to zmienić… Darcy? – głos Nialla był przepełniony nadzieją, a Harry od razu zaczął mu współczuć, bo wiedział, że jego słowa nic nie dadzą.

- Zostań tylko na tą noc. Jest późno, ciemno, a ty jesteś zmęczona, prześpij się na górze, porozmawiamy rano – Harry wydawał się spokojny, choć jego głos odrobinę drżał. Wziął głęboki oddech, po czym ze świstem wypuścił powietrze i spojrzał na dziewczynę, która przewróciła oczami i bez słowa wyszła z kuchni, kierując się w stronę schodów. Wszyscy odetchnęli z wielką ulgą, ale Styles wiedział, że to dopiero początek tej nocy – długiej i męczącej.

Każdy sen, ten czarowny i piękny, zbyt długo śniony zamienia się w koszmar. A z takiego budzimy się z krzykiem ~Andrzej Sapkowski

28 listopada.

Po tym, jak we czwórkę odprowadzili Zayna do sypialni, położyli go w łóżku i nieudolnie zmienili mu opatrunki na twarzy, cała adrenalina, jaka płynęła w ich żyłach, jakby się rozpuściła się. Wszyscy od razu zniknęli w swoich pokojach i po chwili można było usłyszeć ciche chrapanie.

Harry nie spał długo. Z początku nie mógł zasnąć, a gdy mu się udało, męczyły go koszmary. Nie pamiętał kiedy ostatnio czuł się tak fatalnie, a ból w klatce piersiowej dodatkowo sprawiał, że cała ta sytuacja była do dupy.

O piątej, może szóstej rano, każdy mięsień i kość Stylesa bolały jak cholera od ciągłego przewracania się na łóżku, które wydawało się kurewsko twarde. Nie było już wygodnej pozycji, w której mógł leżeć, więc poddał się i zszedł na dół.

Dom wydawał się cichy, zupełnie tak, jakby nikogo w nim nie było. Był cichy i ponury, ale nie pusty. Nareszcie, od dwóch lat, Harry czuł, że wszyscy są na swoim miejscu. Dokładnie tam, gdzie powinni być. Już zapomniał, jak to jest. Od śmierci Eleanor, która teraz stała się tematem tabu, czuł, że dom stał się mu dziwnie obcy. Teraz to uczucie zniknęło, zupełnie tak, jakby nigdy się nie pojawiło. I, chociaż to była najgłupsza rzecz na świecie, miał nadzieję, że tak zostanie.

Leżał na kanapie i starał się skupić na oglądaniu jakiegoś naprawdę beznadziejnego programu, choć i tak wybrał prawdopodobnie najciekawszy z tych, które leciały o tej godzinie w telewizji, i naprawdę miał cholerne szczęście, bo gdyby był bardziej skupiony, prawdopodobnie nie usłyszałby, jak Darcy próbuje wymknąć się z domu.

Może tak właśnie kiełkuje przebaczenie - nie w triumfalnym objawieniu, ale w bólu rozstania, wygnania, ucieczki w środku nocy ~Khaled Hosseini

- Powiesz mi, dlaczego mnie to nie dziwi? Bo sam już w sumie nie wiem. Niall miał rację, co? Ciągle uciekasz.

- Cholera, Styles, czemu masz taki kurewsko dobry słuch?

- Wiesz jak to mówią, głupi ma szczęście – odpowiedział, a ona westchnęła. Podniósł się, spojrzał na nią i poklepał miejsce obok siebie. Darcy przewróciła oczami i uśmiechnęła się lekko, a Harry był naprawdę zaskoczony, bo spodziewał się wszystkiego, ale nie tego, że usiądzie obok niego. Siedzieli w ciszy, którą zakłócał jedynie telewizor. Nie była to niezręczna cisza, raczej taka, w której chcieli trwać, bo mieli sobie masę rzeczy do wyjaśnienia i oboje nie wiedzieli jak zacząć.

- Wróciłam jakieś dwa, może trzy tygodnie temu. Przez te dwa lata byłam w Paryżu, myślałam nad każdym możliwym sposobem znalezienia Jake’a bez niczyjej pomocy, ale to wydawało się niewykonalne. Miałam dobrego znajomego, nazywał się Kyle, pomógł mi go znaleźć. I, cóż, przyjechałam tu, żeby dorwać Jake’a i po prostu wyjechać, ale wyszło na to, że on dorwał mnie pierwszy. I Zayna. Zabrał mi kuzynkę, a teraz chciał jeszcze jego. Nie wiedziałam co mam zrobić, nie miałam szans. Nawet mnie nie dotknął, tłukł tylko jego, a kiedy rany się goiły, zaczynał od początku. Znał mnie na wylot, wiedział, że zabicie jego zabije też mnie. Nie mogłam nic zrobić, chociaż chciałam tak bardzo być na jego miejscu. I wtedy, kiedy Zayn już prawie umarł, usłyszeliśmy okropny huk i nagle do pomieszczenia wpadła masa uzbrojonych ludzi, zaczęła się strzelanina. Jakiś mężczyzna do mnie podbiegł, rozciął krępujące mnie sznury. Dopiero po chwili zorientowałam się, że to Kyle. Wziął mnie na ręce i wyprowadził na zewnątrz, potem poszedł po Zayna. Długo nie wracał, więc poszłam po nich, a wtedy zobaczyłam, jak Jake przykłada pistolet do jego głowy, a Malik leży nieprzytomny na podłodze. Świat nagle się zatrzymał. Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Wpadłam w szał, kiedy nacisnął spust, a bezwładne ciało Kyle’a spadło na podłogę, tworząc wokół siebie plamę szkarłatnej krwi. Rzuciłam się na niego, nie obchodziło mnie to, że mogę zginąć. I, szczerze mówiąc, było mi to totalnie obojętne. Odebrał mi za wiele osób, to musiało się skończyć. Po chwili przyszedł któryś z ludzi Kyle’a i po prostu wpakował mu kule w czaszkę. Nie zabiłam go, nie pomściłam Eleanor. I wiesz co, Harry? Kurewsko tego żałuję.

Ser­ce oba­wia się cier­pień [...] Po­wiedz mu, że strach przed cier­pieniem jest straszniej­szy niż sa­mo cier­pienie. I że żad­ne ser­ce nie cier­piało nig­dy, gdy sięgało po swo­je marzenia...

~Paulo Coelho

***

Hej dziewczyny. 

Minęło zdecydowanie za wiele czasu. No ale cóż, i takie sytuacje się zdarzają, więc nie zagłębiajmy się w temat. Napisałam o pół strony dłuższy rozdział, co, u mnie, jest naprawdę ogromnym wyczynem, bo zazwyczaj ledwo mieściłam się w minimalnej długości. Także no, jestem trochę dumna z siebie. Cóż, mam nadzieję, że rozdział wynagrodzi wam cztery(!) miesiące czekania... Następny postaram się dodać szybciej, obiecuję. :) xx

Ev.