13.

*muzyka* 

"Nie mogłam złapać oddechu, kaszlałam."

29 sierpnia.

W domu panowała absolutna cisza. Nie było mowy o żadnych kłótniach, wrzaskach, rozmowach czy nawet szeptach. Jedynymi odgłosami, które mogłam usłyszeć w pomieszczeniu były mieszające się ze sobą, szybkie oddechy. Mój i jego.

Czułam gorąco. W każdej komórce mojego ciała płonął ogień i, szczerze mówiąc, nie wiem czym był on spowodowany. Śmiałam wątpić, że to przez dwa koce okrywające moje ciało, przyniesione przez Harrego. Tylko on nie spał. Reszta, dzięki Bogu, nawet nie miała pojęcia, że chwilę temu znowu wpakowałam się w niemałe kłopoty. Doszłam do wniosku, że nie chcę, żeby ktokolwiek się dowiedział. Wolę siedzieć z nim w krępującej ciszy niż wywoływać kolejną kłótnie, co w sumie jest dziwne.

Szczerze mówiąc, nie było nawet tak źle. Znajdowaliśmy się w domu od niecałej godziny, zaczynało już nawet świtać, a on nie odezwał się słowem. Milczeliśmy, co mnie cieszyło. Nie chciałam opowiadać mu kolejnej życiowej historii, bo coś mi mówiło, że pozna ich stanowczo zbyt wiele. Zastanawiało mnie jedynie to, co robił akurat w tym miejscu, w którym przebywałam ja. Może mnie śledził... Ale po co?

Pragnęłam jak najszybciej zniknąć. Irytowało mnie to, jak siedział po drugiej stronie kanapy i wwierca swoje spojrzenie w moją osobę. Dokładnie studiował każdy centymetr mojego ciała, a mi wydawało się, że to czuję. Byłam bliska obłędu.

Cicho wstałam i udałam się w stronę schodów. Wiedziałam, że to nie w porządku, zostawiać go z tyloma niewyjaśnionymi sprawami, ale, ludzie, ja nigdy nie zachowuję się w porządku. Przynajmniej do niedawna tak było. Wstał za mną, pociągnął mnie za nadgarstek i zamknął w ramionach, a ja momentalnie poczułam bijące od niego ciepło.

A najgorsze w tym wszystkim jest to, że natychmiast odwzajemniłam uścisk.

I zaczęłam płakać.

Płakałam tak żałośnie, tak głośno, nie mogłam złapać oddechu, kaszlałam. Łzy lały się z moich oczu bez przerwy, on stał tylko, kołysał nami delikatnie i zataczał kciukiem na moich plecach kółka, które w jakiś niewyjaśniony sposób zaczęły mnie uspokajać. Szeptał mi do ucha, że jestem bezpieczna, że już wszystko będzie dobrze. Prosił, żebym przestała płakać, żebym się nie bała.

Nagle poczułam się taka bezpieczna.

Nie mylmy bliskości i poczucia bezpieczeństwa z miłością. ~Anonim

Znowu siedzieliśmy na kanapie, a na moich policzkach zostały, wyschnięte już, ślady łez. Nie mówiliśmy nic, oboje nie czuliśmy takiej potrzeby. Czuliśmy swoją obecność, nasze ramiona się o siebie ocierały, to wystarczało. W pewnym sensie nie byliśmy już zupełnie innymi osobami. Stawaliśmy się jednością, chociaż brzmi to tak bardzo popieprzenie i nielogicznie.

W pewnym momencie po prostu wstałam. Wstałam i zaczęłam iść w stronę schodów, żeby jak najprędzej dostać się do swojego pokoju. Obejrzał się za mną, ale nie zrobił nic.

Poczułam nieodpartą chęć powiedzenia czegoś, a jedyne, co w tamtym monecie przyszło mi do głowy to:

- Jake to diler, Harry. Diler narkotyków, z którym kiedyś byłam blisko. Za blisko.

I gdy w końcu skrzyżują się drogi tych dwojga i spotkają się ich spojrzenia, wtedy znika cała przeszłość i cała przyszłość. ~Paulo Coelho

30 sierpnia.

Obudziłam się cała obolała. Nie pamiętam nawet jak dostałam się do łóżka. Czułam się potwornie, głowa bolała mnie tak bardzo, że myślałam, iż zaraz wybuchnie, co było raczej dziwne, biorąc pod uwagę, że nie piłam, ani nie robiłam żadnej rzeczy, która miałaby jakikolwiek wpływ na moje samopoczucie.

Przed oczami migały mi obrazy wczorajszej sytuacji, mimowolnie się uśmiechałam.

Usłyszałam krzyki. Potworne, głośne krzyki, które potęgowały mój ból. Powoli wyszłam z łóżka, otworzyłam drzwi do mojego pokoju i schodziłam na dół. Stopień po stopniu, stopy stawiając tak cicho, tak delikatnie, jakby od tego zależało moje życie.

- Boże, a co powie Darcy! - załkał któryś z chłopaków. - Przecież... Nie, Boże, to nie mogło się wydarzyć, Boże. - zaczął szlochać.

- Niall, uspokój się, to... to nie przyniesie nic dobrego.

- Uspokój się?! Każesz mu się uspokoić?! - krzyknął kolejny. - Liam, do jebanej cholery, przejrzyjże na oczy! Jak on ma się, kurwa, uspokoić?! Jak?! Może ty jesteś spokojny, ale, do cholery, my się musimy! Kurwa! - rozpoznałam głos Zayna, który, miałam wrażenie, krzyczy przez łzy.

- Malik, ciszej, bo... - zaczął Harry, ale przeszkodziłam mu wchodząc do kuchni. I natychmiast tego pożałowałam.

Widok, który tam zastałam... Nigdy nie widziałam ich w takim stanie.

Niall, który siedział na środku kuchennej podłogi, ręce owinął do przyciągniętych do klatki piersiowej nóg i kołysał się delikatnie. Płakał tak bardzo żałośnie, że w serce poczułam uścisk. Kto jak kto, ale Niall nie zasługiwał na łzy, nie on. Był najbardziej pozytywną, zakręconą i miłą osobą, jaką znam. Podeszłam do niego, na razie nie patrząc na nikogo innego, usiadłam obok, objęłam go ramieniem i, podobnie jak Harry wczoraj, zataczałam kciukiem niewielkie koła na jego plecach. Ten tylko podniósł głowię i, o matko, wyglądało to jeszcze gorzej. Pod jego oczami widniały okropne sińce, a cała była mokra od łez.

Jest we mnie teraz coś, co w każdej chwili może wybuchnąć łzami. ~Virginia Woolf

Zayn nie wyglądał lepiej. Próbował ścierać ścieżki słonych kropel, ale nie udawało mu się to zbyt. Zresztą, nawet głupi zauważyłby, że cierpi. Włosy, zawsze perfekcyjnie ułożone i wymodelowane, teraz sterczały na wszystkie strony w zupełnym nieładzie. Stał w samych bokserkach, pewnie dlatego, że chłopcy obudzili go nagle.

A Louis... on prezentował się najgorzej. Tak sądzę. Raczej trudno było zauważyć cokolwiek, gdy stał przytulony go Harrego, który, swoją drogą, też wyglądał koszmarnie, i chował twarz we wgłębieniu jego szyi. Cały się trząsł, co spowodowane było nieustannym płaczem.

Pamiętasz przecież, przyjacielu, te wszystkie dni, nadzieję tak wielką, że aż bolała, i zwątpienie, które korzystało z najmniejszego wyczerpania, żeby przyjść i zabić nadzieję. ~Halina Poświatowska

Zresztą, spójrzmy prawdzie w oczy, nawet Liam, Liam, który zawsze podchodził do wszystkich sytuacji z opanowaniem i powagą, walczył z łzami.

A ja byłam pewna, że stało się coś potwornego.

- Co się dzieje? - skierowałam pytanie do Liama, który tylko pokręcił głową.

- Darcy... - zaczął Zayn, ale nie skończył, tylko podszedł do okna i oparł się o parapet, tyłem do nas. Niall, widząc to, co się dzieje, jeszcze bardziej się skulił, a ja objęłam go ciaśniej, uśmiechając się lekko, kiedy na mnie spojrzał oczami pełnymi łez i wdzięczności.

Skierowałam swoje spojrzenie na Harrego, który pozostał moją jedyną nadzieję. Znowu.

Wysłałam w jego stronę nieme pytanie, a ten, jakby próbując coś powiedzieć, otworzył usta, ale zaraz potem je zamknął, a ja westchnęłam z odrobiną rozczarowania i zawiedzenia.

Moja uwaga znowu skupiła się na Niallu. Obróciłam głowę w jego stronę i delikatnie położyłam ją na jego ramieniu. Nie ma co, obudziła się we mnie jakaś cząstka, która odpowiada za współczucie innym ludziom. I... chęć pomocy. Chciałam mu pomóc, cholernie chciałam, tylko, że, kurwa, nikt nie chciał powiedzieć mi, o co tak naprawdę chodzi, co było totalnie irytujące. Nie lubiłam nie wiedzieć o co chodzi i denerwowało mnie to jak cholera, ale, w ich stanie, nie wypada krzyczeć. Ani nawet mówić.

Zaczęłam powoli się podnosić, chciałam opuścić to pomieszczenie. Atmosfera była ciężka, gęsta, wręcz można by rzec, że dałoby się pokroić ją nożem. Małymi, wolnymi krokami szłam w kierunku schodów.

A gdy już niewiele brakowało mi do wyjścia z kuchni, w której dzieją się same złe rzeczy, usłyszałam szept. Szept Harrego, który, cholera, przyniósł kolejną, złą rzecz i sprawił, że wszyscy zaczęli szlochać jeszcze głośniej.

- Eleanor nie żyje.

To je­den z przy­wilejów młodości. Gdy masz siedem­naście lat, śmierć wy­daje ci się gwiazdą od­ległą o ty­le lat świet­lnych, że na­wet przez potężny te­les­kop led­wie ją wi­dać. Po­tem starze­jesz się i od­kry­wasz, że to nie gwiaz­da tyl­ko wiel­ki jak nie­szczęście as­te­roid, który le­ci pros­to na ciebie i jeszcze trochę, a przyładu­je ci w ciemię.

~Jonathan Carroll

***

Hej! :D

Szczerze? Prawie płakałam przy tym rozdziale... Możecie uwierzyć, że to już prawie koniec pierwszej części? Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam... Staram się, naprawdę! No cóż, wyszłam z wprawy, muszę teraz trochę nadrobić, ale ogólnie olewam sobie wszystko ostatnio, więc możecie mieć pewność, że postaram się dodawać regularnie, co jest szokiem dla mnie, bo nawet nie znam definicji tego słowa. :p Cieszę się, że tak dużo z Was pisze do mnie na gg, naprawdę! Fajne z Was dziewczyny. :p No i cóż... Słyszałyście piosenkę Harrego? Boże, zakochałam się! Tu LINK.

No i tyle, rozpisałam się jakoś, ale się stęskniłam, ot co! :D

Czekam na opinie. ;)

Buźki. xoxo

Evil. xx