2.

*muzyka*

"Nie pobiegła za nim, kiedy znikali za zakrętem."

12 listopada.

Lot do Londynu nie był jednym z najprzyjemniejszych lotów, które Darcy odbyła w swoim życiu. Siedzenie wydawało jej się wyjątkowo niewygodne, minuta ciągnęła się jak godzina, wszyscy inni pasażerowie jak na złość rozmawiali zdecydowanie zbyt głośno, a ona nie miała nawet słuchawek czy czegokolwiek, co zagłuszyłoby ten hałas. Czuła się dokładnie tak, jak dwa lata temu, dwunastego lipca, kiedy pierwszy raz miała odwiedzić stolicę Wielkiej Brytanii.

Nigdy nie myślała, że w tak krótkim czasie może zmienić się tak ogromna liczba rzeczy. Gdyby przed wyjazdem ktoś zasugerował jej coś takiego, po prostu popukałaby się w czoło i odeszłaby, wyśmiewając człowieka z bardzo nieprawdopodobnymi pomysłami. Tymczasem okazało się, że wszystko jest możliwe.

Była na siebie wściekła, bo zostawiła piątkę najwspanialszych osób, które miała okazję kiedykolwiek poznać, w Londynie, bo najzwyczajniej w świecie stchórzyła, zamiast, jak dorosła osoba, unieść wysoko głowę i stanąć na wysokości zadania, wracając do nich po tych kilku miesiącach. Mało tego, odsunęła się od wspaniałej, niezastąpionej przyjaciółki, bo nie umiała spojrzeć jej w oczy. Te wszystkie złe rzeczy, które Darcy zdążyła zrobić w ciągu pobytu w stolicy Wielkiej Brytanii były zupełnym przeciwieństwem tego, czego uczyła ją Ivy przez kilka ostatnich lat. Właśnie tak to sobie tłumaczyła.

Los, czy przy­padek to tyl­ko cho­ler­na wymówka te­go, że po pros­tu strach zżerał Cię od środ­ka i bałeś się coś zro­bić z daną sytuacją. Pogódź się, że za­pew­ne zmar­no­wałeś niejedną szansę na szczęście.

Darcy po prostu chciała zacząć swoje życie od nowa. A dokładniej, od pomszczenia śmierci Eleanor. Obiecała to sobie i postanowiła dotrzymać tej jednej, jedynej obietnicy. Cały rok zbierała się do tego, zaplanowała każdy, nawet najmniejszy, z pozoru najmniej istotny, szczegół, chociaż wiedziała, że tak naprawdę chce opóźnić swój powrót do Londynu. Bała się, że całkiem przypadkiem może spotkać któregoś z chłopaków na ulicy. Wątpiła, że mogą kręcić się w najbardziej mrocznych i podejrzanych zakątkach miasta, ale, bądźmy szczerzy, wszystko jest możliwe. A kiedy stanęłaby przed, na przykład, Harrym, co by mu powiedziała? „Cześć słonko, jak dawno się nie widzieliśmy! Tęskniłeś?”, i rzuciłaby mu się w ramiona? Nie.

Brzydziła się sobą, swoimi czynami i słowami, potępiała to, że kilkoma czynami czy sylabami może zranić nawet najważniejsze osoby w jej życiu. W chwili, gdy wróciła do mieszkania w Paryżu i po kilku miesiącach podjęła decyzję o niekontaktowaniu się z chłopakami, znienawidziła to, jaką osobą się stała. Chciała rozbić w domu wszystko, w czym mogłaby zobaczyć siebie.

Po­tem, przez następne miesiące wy­dawało mi się, że żyję za karę. Niena­widziłam po­ranków. Przy­pomi­nały mi, że noc ma swój ko­niec i trze­ba zno­wu radzić so­bie z myślami. ~Janusz Leon Wiśniewski

13 listopada.

Londyn się zmienił.

Nie był już tętniącym życiem miastem, można wręcz powiedzieć, że ludzie wychodzili z domu tylko wtedy, kiedy szli do pracy, lub gdy ich lodówka robiła się pusta. Wyjątki stanowiły spacery z psami, ale to też raczej zdecydowana rzadkość. Darcy nie wiedziała dlaczego. Mogła jedynie przypuszczać, że to wszystko przez pogodę, która pogarszała się z każdym dniem. Mimo wszystko nie przeszkadzały jej opustoszałe chodniki. Nawet wolała, gdy takie były, bo przynajmniej mogła spokojnie się przejść nie narażając się na to, że ktoś z ludzi Jake'a mógłby ją rozpoznać, co raczej nie zwiastowałoby dobrego początku.

Kiedy, w drodze do swojego nowego mieszkania, mijała park niedaleko domu chłopaków, nie pozwoliła sobie na krótkie zatrzymanie się. Zdawała sobie sprawę z tego, że wróciłyby wszystkie wspomnienia, a już sam pobyt w tym mieście przywrócił kilkanaście. Gdy wysiadała z samolotu, gdy postawiła kilka pierwszych kroków na londyńskim lotnisku, miała wrażenie, że uderzyła w nią fala chwil spędzonych z chłopakami. Przed oczami mignęły jej ich kłótnie, łzy, uśmiechy, obietnice i pożegnania. W chwili, w której zamknęła oczy, po to, żeby pozbyć się tych obrazów, zobaczyła roześmianą twarz Eleanor, po chwili przemieniającą się w ciemną trumnę.

Było kilka minut po dwudziestej trzeciej, a Darcy właśnie szykowała się do wyjścia. Jej włosy zostały upięte w wysoki kucyk, czerwona koszula zamieniona na zwykłą, zniszczoną, czarną koszulkę, na którą zarzuciła lekki, również ciemny, płaszcz. Do tylnej kieszeni spodni wcisnęła nieduży nóż i telefon. Chciała się tylko rozejrzeć, miała nadzieję, że nie spotka zbyt wielu podejrzanych osób. Zresztą, była w takim stanie, że nawet pięćdziesięciu uzbrojonych facetów nie dałoby jej rady.

Ciem­ność... kiedy wszys­tko co znałeś i kochałeś zos­ta­je ci zab­ra­ne... Myślisz je­dynie o swym gniewie, niena­wiści, na­wet o zemście... i wte­dy nikt cię nie uratuje. ~Masashi Kishimoto

Po zaledwie kilku sekundach przebywania na podwórku Darcy zaczęła żałować, że nie ubrała się cieplej. Miała wrażenie, że wiatr zdmuchnie ją jak liścia, chociaż, gdyby zastanowić się trochę bardziej, są okropnie duże szanse, że przed tym może zamarznąć. W głębi ducha cieszyła się, że jest taka, a nie inna pogoda, bo wątpiła, że jest szansa, na spotkanie kogokolwiek. Chyba że tych napakowanych idiotów od Jake'a, którzy zrobią wszystko bez mrugnięcia okiem.

Przechodziła przez ulicę, kiedy do jej uszu doszedł, stłumiony wiatrem, głos.

- Podobno jest gdzieś w Londynie, szefie. Nie, nie wiem dokładnie gdzie się zatrzymała, ale raczej wątpię, że u tej piątki chłopaków, z którymi mieszkała wcześniej – powiedział mężczyzna i w tym samym momencie, w którym obrócił się w stronę dziewczyny, ta zdążyła schować się za kontenerem na śmieci. Zmarszczył brwi, ale najwyraźniej osoba, z którą rozmawiał przez telefon zdenerwowała się, bo za chwilę cały pobladł i zaczął się jąkać. - Sz-szefie, r-robię wszystko, co w m-mojej mocy, przysięgam! M-moje źródła donoszą, że dopiero dzisiaj p-przyjechała, więc nie m-ogłem ustalić jej położenia tak sz-szybko. Obiecuję, ż-że jak tylko się tego d-dowiem, przyprowadzę ją do sz-szefa. - wypowiedziawszy te słowa rozłączył się i głośno wypuścił powietrze, wypowiadając pod nosem kilka siarczystych przekleństw.

Darcy wyszła zza kontenera i, z pochyloną głową, ruszyła w stronę mężczyzny, sprawiając wrażenie zupełnie przypadkowego przechodnia, a kiedy zbliżyła się do niego, wyciągnęła ręce z kieszeni i wymierzyła mu cios w szczękę, przez co upadł na ziemię. Wytrąciła mu z ręki telefon, po czym usiadła na jego klatce piersiowej i, wydobywając nóż z kieszeni, przyłożyła mu go do szyi.

Ta­jem­ni­ca ści­ga ta­jem­nicę, zbrod­nia podąża za zbrod­nią. Zło przy­biera roz­maite mas­ki i kos­tiumy, pod­szy­wa się pod dob­ro i spra­wied­li­wość. ~Zbigniew Mikołejko

- Mów dla kogo pracujesz – powiedziała swoim najbardziej gniewnym tonem, a mężczyzna pobladł jeszcze bardziej niż przy rozmowie ze swoim szefem

- T-ty jesteś D-Darcy B-Blake.

- Brawo za spostrzegawczość, a teraz lepiej gadaj.

- N-nie zabijaj mnie, p-proszę. On mi kazał! Kazał mi cię namierzyć i przyprowadzić do niego, b-bo inaczej on sam by mnie zabił! - krzyknął, na co dziewczyna wywróciła oczami i jęknęła w duchu.

- Nie zabije cię, jasne? A teraz, do chuja pana, mów kto jest twoim szefem.

- T-to Jake'a – oznajmił mężczyzna, a potem zrobił się zielony na twarzy i Darcy przez chwilę myślała, że zaraz zwymiotuje. - Tylko nie mów mu, że to ja ci powiedziałem! I nie zabijaj mnie, błagam – jęknął.

- Nie zabije cię, do kurwy nędzy, obiecuję. Ale lepiej gadaj co Jake planuje – zażądała, ale w tej samej chwili usłyszała stukot obcasów i rozmowę. Dwie osoby, może trzy. Poderwała się, kopiąc mężczyznę w klatkę piersiową, utrudniając mu wstanie, i pobiegła w stronę kontenera, za którym znowu się ukryła.

- Nic panu nie jest? Coś się stało? - do jej uszu dobiegł męski głos, który znała tak dobrze.

- N-nie, nic. Przewróciłem się, zdarzyło mi się to nieraz – odrzekł mężczyzna, po czym zawył z bólu, a Darcy była przekonana, że właśnie w tej chwili próbował się podnieść.

- Harry, do cholery, zamarzam, pośpiesz się. - dziewczyna wyjrzała zza kontenera, żeby zobaczyć Harry'ego, jej Harry'ego, który zmienił się tak cholernie w ciągu tych dwóch lat. Boże, był tak piękny, tak cholernie perfekcyjny, z rozwianymi włosami, które teraz stawiał na żel, zaróżowionymi policzkami i zielonymi oczami, od których odbijało się światło latarni.

Gdy Tęskno­ta zap­rasza cię na wie­czerzę, pi­jesz z pus­tych pucharów, jesz z pus­tych talerzy.

Stał wyciągając jedną rękę do mężczyzny po to, żeby pomóc mu wstać, natomiast druga trzymała w uścisku inną, dużo mniejszą, zgrabniejszą. Darcy zdziwiła się, kiedy zobaczyła tą samą dziewczynę co dwa lata temu. Jej włosy wciąż miały odcień jasnego blondu, tylko że teraz czoło zasłaniała jej perfekcyjnie ścięta grzywka. Na twarzy wciąż miała dużo makijażu, ale, Darcy musiała przyznać, że, cholera, była piękna.

Cieszyła się, że Harry znalazł sobie kogoś, kto prawdopodobnie go uszczęśliwia, jednak, gdy zobaczyła ich splecione dłonie, coś ukłuło ją w sercu. Boże, tak bardzo chciała wyjść z ukrycia,podejść do niego i przeprosić go za wszystko. Nie zrobiła wtedy nawet, gdy odchodzili, a Styles obejmował Taylor i skradł jej buziaka. Nie pobiegła za nim, kiedy znikali za zakrętem. Nie zrobiła nic.

Podeszła do mężczyzny, który nadal stał na środku chodnika i wbiła mu nóż w klatkę piersiową, na co ten wydał z siebie jęk zaskoczenia, stłumiony jej ręką.

- Zasada numer jeden; nigdy nie ufaj Darcy Blake.

I odeszła, zostawiając za sobą konającego mężczyznę i wszystkie wspomnienia związane z Harrym.

Na tą chwilę, jej najważniejszym celem było wyczyszczenie noża ze szkarłatnej krwi.  

Dob­ro i zło muszą is­tnieć obok siebie, a człowiek musi dokonywać wyboru.

~Mahatma Gandhi

***

Hej dziewczyny!

Przybywam dzisiaj do Was z kolejnym rozdziałem, który, mam nadzieję, spodoba Wam się. :) Nie ukrywam, źle mi się go pisało, raczej odkładałam to na jak najpóźniejszą chwilę, potem jeszcze musiałam dobrać cytaty, muzykę, i, matko, jestem padnięta. No cóż, czegóż to ja dla Was nie zrobię. :D 

Ahh, sprawa komentarzy. Nie narzekam, broń Boże! Ale sprawa ma się następująco. Jestem niezmiernie wdzięczna za wszystkie przemiłe słowa, które do mnie piszecie. I od teraz będę na nie odpowiadać. Tak, nigdy tego nie robiłam, w sumie nie wiem jak mam się do tego zabrać, no ale, jakoś to będzie. Może to Was zachęci do pisania. :) Dziękuję za wszystkie wspaniałe słowa, love you all. xx

ASK.

Tak więc od teraz odpowiadam na komentarze. 

Evil. xoxo