03.

*muzyka*

"Chęci to nie wszystko."

    13 lipca.
  Ze zwycięskim uśmieszkiem weszłam po schodach na górę, by po chwili znaleźć się w swoim tymczasowym pokoju. Byłam z siebie naprawdę dumna, bo nie dość, że udało mi się dogryźć Harremu, to w dodatku zachowałam całkowity spokój, co jeszcze bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że jeżeli bardzo mi na czymś zależy, mogę to zdobyć. O tak, zdecydowanie jestem górą i nie zamierzam spaść na dno, nie w tym życiu. Tak więc, ze stoickim spokojem, siedzę na parapecie, nucąc pod nosem kawałki nieznanych piosenek, które słyszałam w radiu i zastanawiam się, czy mojego powrotu do rodzinnego miasta nie dałoby się przyśpieszyć.
  Udałam się do pokoju Eleanor, żeby podzielić się z nią moimi przemyśleniami, które mam nadzieję rozważy, bo w końcu to nie jest taki głupi pomysł. Nie uprzykrzałabym życia jej przyjaciołom, którzy, na dzień dzisiejszy, nie są zachwyceni mieszkaniem ze mną. A przynajmniej jeden z nich. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że pan od gorszych dni mnie nienawidzi, czym nie za bardzo się przejmuję, bo w sumie życie bez wrogów byłoby nudne, i, gdyby tylko mógł, wyrzuciłby mnie za drzwi na zbity pysk, ale ma pecha, bo póki moja ukochana kuzynka stanowczo tego zabrania, nie mam się o co martwić.

Le­piej żeby mnie niena­widzi­li ta­kim, ja­ki jes­tem, niż kocha­li ko­goś, kim nig­dy nie będę. ~Kurt Cobain

    - El, musimy porozmawiać. - wtargnęłam do jej pokoju, nawet nie pukając i, szczerze mówiąc, wcale nie zdziwił mnie widok pasiastego, nieogarniętego przygłupa, który teraz zabijał moją osobę wzrokiem.
    - Nie umiesz pukać? - warknął w moją stronę, a ja posłałam w jego stronę głupkowaty uśmiech zaprzeczając ruchem głowy, na co ten tylko westchnął, rzucił w stronę El ciche "przyjdź do mnie potem" i wyszedł z pokoju, co bardzo mnie usatysfakcjonowało.
    - Co ty na to, żebym wyjechała wcześniej? - zaczęłam, gdy brunetka spojrzała na mnie pytającym wzrokiem. - Pomyśl, to dobry pomysł. Nie musiałabym siedzieć wam na głowie, mielibyście swój święty spokój, bez żadnej pyskatej małolaty. Nawet nie zaprzeczaj, doskonale wiesz, że mam rację. - dodałam gdy kuzynka już otwierała usta, by wypowiedzieć standardowe kilka pustych słów, które miały mnie przekonać, że gdybym tylko chciała być miła - byłabym.
    - Darcy, dobrze wiesz, że nie ma takiej możliwości. Obiecałam twojemu ojcu, że przez te cztery miesiące zaopiekuję się tobą. Nie mogę od tak pozwolić ci wyjechać. - mówiła spokojnym, opanowanym tonem. Doskonale wiedziała, że go nie cierpię.
    - Muszę ci przypominać, że w dupie mam mojego ojca? - skrzywiłam się na dźwięk ostatniego słowa. - Myślałam, że masz do niego taki sam stosunek, ale najwyraźniej się myliłam. Nie jestem już dzieckiem, El!

Dzi­siej­sze ok­rutne dziec­ko, to to, które wczo­raj biliśmy. ~Ronald Russell

    - Owszem, jesteś. Zachowujesz się jak rozkapryszony bachor, Darcy! Zawsze coś ci nie pasuje! Mam dość twoich ciągłych humorków, kaprysów! Zrozum wreszcie, że staję na głowię, żebyś nadal miała gdzie mieszkać, ale ty oczywiście masz to w dupie, bo lokatorzy ci nie pasują! Przez tą sytuacje osłabiła się moja przyjaźń z Harrym! Nie reagowałam na twoje kłótnie z nim, myślałam że przestaniesz, ale najwidoczniej przeceniłam cię! Miałam nadzieję, że chociaż spróbujesz być dla nich miła, ale na to wychodzi, że jednak wolisz podróżowanie i ciągłe przeprowadzki z ojcem! To, że zaniedbał cię po śmierci twojej matki, oznacza tylko to, że sam był zagubiony i załamany, a ty nie ułatwiałaś mu sytuacji! Gdybyś chciała, porozmawiałabyś z nim, a nie ciągle na niego naskakiwała! Poddał się, bo nie miał siły walczyć, umarła jego żona, miłość! Uważasz, że ona byłaby dumna z twojego zachowania?! Z twoich ciągłych bójek, imprezowania, palenia?! - krzyczała, a po moim policzku spłynęła jedna, samotna łza, spowodowana jedynie wspomnienie o mamie. Spojrzałam z niedowierzaniem na kuzynkę, która chyba dopiero teraz zrozumiała sens swoich słów. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo rani mnie rozmowa na temat mamy i wierzę, że nie chciała by te słowa wydobyły się z jej ust, ale co z tego? Chęci to nie wszystko. Gdy brunetka już chciała coś powiedzieć, zaprzeczyłam jedynie machnięciem ręki i wyszłam z pokoju, powstrzymując łzy, gromadzące się pod powiekami. Zamknęłam drzwi prowadzące do mojego pokoju, osunęłam się po nich i splotłam rękoma nogi, przyciągając je do siebie. Oddychałam głęboko, wbijałam paznokcie w skórę, zaciskałam pięści, robiłam wszystko, by tylko się nie rozpłakać. Wyznawałam zasadę, że jeżeli raz pokażę swoją słabość, ona będzie się nasilać i potęgować, a taka wizja przyszłości przerażała mnie, dlatego nie chciałam do niej za wszelką cenę dopuścić.

Naszą ludzką siłą jest świado­mość naszej słabości. ~Jan Twardowski

    Bycie twardym i pyskatym, w gruncie rzeczy, nie jest takie łatwe, jak wydaje się wielu osobom. Niektórzy wręcz twierdzą, że to pokazanie odrobiny wrażliwości wymaga większej siły. Problem w tym, że osoby uczuciowe umieją dzielić się swoimi problemami z innymi ludźmi, którzy pomagają, wspierają ich. A my przeżywamy wszystko w sobie, kumulujemy całą złość, smutek, nienawiść, a gdy nie mamy już siły i pozwalamy sobie okazać słabość, to obraca się przeciwko nam i wraca ze zdwojoną siłą. A wtedy następuje koniec. Game over.
    Wiele osób uważa, że powinnam się zmienić, że jeżeli to by się stało, zyskałabym nowych przyjaciół, miałabym mniej wrogów, zobaczyłabym coś więcej poza czubkiem własnego nosa i bardziej doceniłabym niektóre, z pozoru małe, rzeczy. Ci ludzie mają rację. Osiągnęłabym o wiele więcej, żyłabym lepiej, gdybym choć czasami uśmiechnęła się, była miła. Tylko problem w tym, że ja nie chcę zmian. Jest dobrze, tak jak jest.

Bądźcie zmiana­mi, które chce­cie zobaczyć. ~Mahatma Gandhi

    Po odpisaniu na sms-a od Eleanor, która przepraszała i pytała czy wszystko jest dobrze, postanowiłam wziąć długi, zimny prysznic, aby jeszcze bardziej się uspokoić. No i przede wszystkim po raz setny przemyśleć możliwość wyjazdu z Londynu w trybie natychmiastowym. Gdyby nie to, że nie wiem gdzie w chwili obecnej znajduje się mój ojciec i czy zamierza zainteresować się moją osobą poprzez wizytę bez zapowiedzi, już dawno by mnie tu nie było, uwierzcie mi. Wiem, że El mogłaby skłamać, powiedzieć, że wyszłam, ale on potrafi być bardzo, ale to bardzo nieprzewidywalny i odwalić coś w stylu "poczekam" albo "zadzwonię do niej i każę jej wracać", co raczej nie jest ciekawym rozwiązaniem tej sytuacji. Zresztą, nie mam wystarczającej ilości pieniędzy, żeby sama się utrzymywać. O losie...
    "Darcy, proszę, przyjdź do salonu. Chciałabym z tobą pogadać. :)" właśnie takiego sms-a dostałam całe 5 minut temu i nadal nie mogę przestać wymyślać najczarniejszych scenariuszy naszej rozmowy. Szczerze mówiąc, na początku poważnie się przestraszyłam, że Eleanor postanowiła wywalić mnie z domu, ale zaraz wybiłam sobie ten pomysł z głowy i stwierdziłam, że żeby to nastąpiło, musiałabym chyba zabić któregoś z jej przyjaciół. W pewnej chwili nawet przeszło mi przez myśl to, że chce mnie zabrać do psychologa, czy coś w tym stylu. "A może chce po prostu wyjaśnić z tobą pare spraw, debilko..." Tym własnie sposobem znajduję się w salonie i czuję na sobie wzrok czwórki przygłupów, którzy w ogóle nie krępują się ilustrować spojrzeniem każdą część mojego ciała. Dosłownie, każdą... Posłałam im najzimniejsze spojrzenie, na jakie było mnie w tej chwili stać. O tak, musiało bić ode mnie tym chłodem.

Naj­gor­szym cier­pieniem jest duszy chłód. ~Georges Clemenceau

    - El, powiesz mi wreszcie o co chodzi? - mówiłam, już trochę zniecierpliwiona i rozdrażniona.
    - Poczekaj, nie ma Harrego. - "super, jeszcze tylko jego mi potrzeba do pełnego szczęścia." - STYLES! - wydarła się dziewczyna, a ja już kolejny raz dziwiłam się temu, że może wydawać z siebie tak głośne dźwięki.
    - Spadaj, śpię! - odkrzyknął dziewczynie, a ta posłała w moją stronę przepraszający uśmiech.
    - Nie pyskuj! Widzę cię na dole za pięć sekund! - i zaczęła odliczanie. Przy piątce na schodach można było zobaczyć postać zaspanego chłopaka, którego reakcją na mój widok było skromne "o kurwa, znowu ona". Usłyszawszy te słowa posłałam w jego stronę perfidny uśmieszek, a ten zmroził mnie spojrzeniem i usiadł na kanapie koło blondyna.
    - El... - jęknęłam. - Możesz mówić co masz do powiedzenia i dać mi spokój? - poprosiłam, a dziewczyna wywróciła oczami.
    - Chcemy cię uświadomić, że wcale nie siedzisz nam na głowie. - zaczął chłopak w zielonej, kraciastej koszuli.
    - Nie wiedzieliśmy, że myślisz o tym w ten sposób, bo masz charakter taki, jaki masz. - kontynuował mulat.
    - To sprawia, że jeszcze bardziej chcemy cię poznać i zaprzyjaźnić się z tobą! - dodał entuzjastycznie blondyn, a ja powstrzymywałam się od wybuchu dzikim śmiechem.
   - Nawet jak nie pukasz do drzwi i zabierasz mi czas przebywania z dziewczyną.
     - I jak obrażasz naszego najlepszego przyjaciela. - powiedział mulat, a reszta parsknęła śmiechem. Wszyscy spojrzeli wyczekująco na tego od gorszych dni, ale jemu chyba nie śpieszyło się, by coś miłego powiedzieć. W zasadzie, nie dziwię się. Wreszcie blondyn, koło którego siedział, szturchnął go, a ten z trudem na mnie spojrzał i wychrypiał:
    - Taaak. - przeciągnął. - Możemy zacząć od nowa.
    - No widzisz, Darcy? Nikomu tutaj nie przeszkadzasz. Oni chcą cię poznać, pozwól im na to. - powiedziała brunetka, a ja po kolei układałam sobie w głowie wszystko co mam do powiedzenia.
    - Jestem bezczelną, kapryśną, pyskatą małolatą, która ma głęboko w dupie wasze dobre chęci. Uwierzcie mi, nie chcielibyście mnie poznać, nawet gdybym była ostatnią osobą na ziemi.

To nie jest ko­niec, to na­wet nie jest początek końca, to do­piero ko­niec początku. 

~Winston Churchill